Het gezicht van Assad

De protesten in de Syrische steden, die langzamerhand in een burgeroorlog lijken te ontaarden en die met zoveel grof geweld door de overheid worden neergeslagen, roepen bij mij wonderlijk genoeg wisselende gevoelens op. En dan zijn het niet zozeer de enerverende beelden van de botsingen, schermutselingen en gewelddadigheden die dat teweeg brengen. Want daar kijk ik alleen naar met grote bewondering voor de moed van het Syrische volk. Verder vervullen de vele duizenden doden mij natuurlijk met afschuw en zijn mijn gevoelens tot dat punt nog steeds eenduidig en absoluut niet mis te verstaan. Maar waar ik met mijzelf in de knoop kom, dat is op het moment dat het staatshoofd, president Assad op het toneel verschijnt, met name als hij begint te spreken. Dan kan en wil ik mijn ogen niet geloven. In plaats van dat daar een hard core – dictator in beeld komt met alle bijbehorende stereotiepe trekken zoals bijvoorbeeld Khadaffi, Mugabe, Chavez die hebben of hadden, kijk je naar een slungel die wat lispelend spreekt, wat onzeker met zijn ogen draait, zijn schouders laat hangen en oogt als de ridder van de droevige figuur die aldus lijkt uit te stralen dat het wel allemaal gebeurt, maar dat hij er eigenlijk ook niets aan kan doen.

De antiheld ten voeten uit, zou je zeggen, de schlemiel die ook maar moet, want voortgedreven schijnt door een verdachte elite die veel te verliezen heeft en dus haar en tegelijk zijn positie keihard verdedigt met niets en niemand ontziend geweld, terwijl ze zich gedekt weet door de kracht van de mythe die de naam Assad nog altijd inhoudt. Die indruk wordt er gewekt door het optreden van die president die inderdaad veel meer weg heeft van de oogarts waartoe hij is opgeleid. En misschien is dat voor de buitenwereld die toekijkt en ook niets anders kan, wel precies de valkuil. Want was er ooit een uitgesprokener prototype van de wolf in schaapskleren? Hoewel je dat dus ook weer niet zeker weet doordat die Assad ook oogt als een sfinx. Waardoor je als buitenstaander wel een mening over hem en alle gebeurtenissen hebt, maar er daardoor tegelijk ook moeilijk mee weg komt. Maar ambivalentie of niet. Voor de rest spreken alle feiten heldere taal en zijn de doden niet te loochenen, die uit zijn naam het leven gewelddadig werd ontnomen. Daar is hij, Assad, wel altijd bij geweest. Dus heeft hij zo zijn eigen vonnis getekend dat door de loop der gebeurtenissen onherroepelijk voltrokken zal worden en uiteindelijk zelfs een historische noodzaak zal blijken. Waarmee mijn gemoedsrust dan wel weer wordt hersteld.

Advertentie