Het staat me nog helder voor de geest. Half oktober vorig jaar werd ons door verschillende meteorologen een horrorwinter in het vooruitzicht gesteld. Langdurige poolkou, onmetelijke hoeveelheden sneeuw zouden maanden achtereen ons deel zijn. Afgezien van het feit dat kranten en radio – en tv – journaals daardoor weer stof voor dagen hadden, waren wij met de herinnering aan de pittige winter van vorig jaar ook meteen bij de les. Logisch toch dat ik in ieder geval meteen winterbanden liet aanbrengen en vele tienduizenden met mij. Want je moest er niet aan denken dat je weken en weken op je beurt in de garages zou moeten wachten. En uiteraard werden de nodige tientallen kilo’s strooizout opnieuw ingeslagen. Waardoor wij volledig geprepareerd waren en Koning Winter ons niets meer kon maken. We hadden zelfs dat triomfgevoel en wreven ons eigenlijk in de handen bij het vooruitzicht van die koude – inval die ieder moment wel moest komen. Zelfs de sneeuwruimer stond al paraat, maar staat dat nu bijna drie maanden verder nog steeds, zoals de lol van het wachten ons ook lelijk is vergaan nu de eerste tekenen van een naderend voorjaar zich aandienen.
De mollen verrekken het om down under te gaan met als gevolg een fraai heuvellandschap in mijn gazon, waarlangs ook al de eerste sneeuwklokjes hun kopje boven het maaiveld hebben uitgestoken. En dan het gefluit van de vogels tijdens de ochtendschemering en de knoppen die volop al in de klimhortensia te bespeuren zijn. Wie had het over een horrorwinter? Een monsterlijk lange lente zal er bedoeld zijn, waarbij de winter gewoon moet inschieten en ik over een paar weken weer onverrichterzake naar mijn garage kan om de zomerbanden op mijn auto te laten monteren. Wanten, een sjaal en de ijsmuts zijn nog niet eens uit de mottenballen gehaald, waar ook geen noodzaak toe aanwezig was met temperaturen die tot nu toe niet onder tien graden zijn gekomen en je je dus meer in subtropische oorden waant. Met als gevolg dat we een winter doormaken die die naam op geen stukken na verdient en we het waarschijnlijk moeten doen met de herinneringen aan de barre tijden zoals wij vorig jaar beleefden en waarvan de volgende beelden nog steeds getuigen.
robschimmert 
Ha, ha, wij moesten nieuwe banden in december en hebben gegokt. En gewoon zomerbanden genomen. En tot nu toe voldoen ze prima. Mogen er alleen Duitsland niet mee in.
Ik vind het wel fijn zo hoor, hoef ik niet naar Portugal te emigreren.
Je kunt ook niemand meer vertrouwen…
Ik moest nog aan je denken vanochtend, toen ik een stukje over winterbanden in de krant las.
@Fien: waarom mag je Duitsland niet in? Hebben jullie iets op je kerfstok?
Je snapt natuurlijk dat ik erg blij was met dat verhaal dat ook bij mij in de Limburger stond.
In Duitsland beneden een bepaalde temp. winterbanden verplicht.
Oh, dat is dan sinds een maand. Vorige maand stond er nog in de Duitse verkeerswet dat een auto aangepast moet zijn aan winterse omstandigheden. Geen woord over winterbanden.
Het is nog lang geen maart, de winter kan nog komen.
En als de winter nu niet komt, is dat zout altijd nog goed voor een volgende winter.
ik hoop dat de vorst nog even weg blijft — tot eind van het jaar bijvoorbeeld 😉 Die in het begin van de herfst gekochte sneeuwschuiver blijft wel staan — van de bloemetjes in de Geranium moet ik dat nog maar hopen 🙂