Vooruitgang en geluk

Nadat ik gisteren een dik uur in Maastricht was geweest, duizelde het mij even aan alle kanten en wist ik het niet meer. De wereld zoals ik hem al langer daar kende, bleek namelijk danig veranderd. Om maar eens klein te beginnen. Mijn ouwe, trouwe “Au mouton blanc” op de Kersenmarkt had in een paar maanden tijd een grote gedaanteverwisseling ondergaan en was van die bruine kroeg die altijd, op iedere dag en elk tijdstip, bomvol zat, veranderd in een brasserie waar je nog wel wat kon en mocht drinken, maar eigenlijk geacht werd om iets te eten. Met als gevolg dat je er een kanon kon afschieten. Vreemd en op zijn minst vervreemdend te noemen, was het gevoel dat mij daardoor bekroop. Waar nog een schepje bovenop werd gedaan toen ik na lange tijd weer eens door de Stokstraat liep en daar uitsluitend modewinkels zag die gerekend moesten worden tot het hoogste segment met daaraanvolgend de logische vraag wie daar nog zijn kleding gaat aanschaffen. Waarop het antwoord eigenlijk werd gegeven door de stilte in dat kwartier, waar geen sterveling was te bekennen. Zodat het al even lastig was om daar iets te ontdekken dat met zingeving te maken had. En toen ik vervolgens de A2 kruiste en de bouwput zag die van de omgeving van die autoweg was gemaakt als voorbereiding op de aanleg van een tunnel van 2 kilometer lengte door Maastricht, had ik het niet meer.

Vooral omdat ik wist dat de chaos door al die werkzaamheden zeker vijf jaar in beslag zou gaan nemen en in de loop der tijd alleen maar erger kon worden. Terwille van wat? Om automobilisten en vrachtwagens die twee kilometer door Maastricht wat sneller en minder gehinderd door stoplichten te laten afleggen. Om hen van dienst te zijn. Om irritaties te vermijden. Voor dat prettige gevoel. Maken we daarom alles beter, mooier, groter, sneller en zoeken we met het oog daarop de richting van de overtreffende trap, op de A2, in de Stokstraat en bij die bruine kroeg, en denken we zo vorm te geven aan wat vooruitgang heet omdat dat ongeveer de enige kant is waarop ons leven zich naar ons idee kan ontwikkelen? Wat volgens mij een pijnlijk misverstand is omdat dat niet synoniem hoeft te zijn met geluk, dat juist tot stand komt bij en dankzij tegenwind. Waardoor de vraag voor mij steeds relevanter wordt of die ondertunneling van de A2 en die opschaling van het Stokstraatkwartier, om dat als sprekende voorbeelden te noemen, op zich wel zo nodig zijn en ergens toe bijdragen. Tenzij de zin van ons bestaan is om elkaar voor de tijd dat we hier zijn, aan de praat te houden. Maar dan hoeft dat toch geen vooruitgang te heten, laat staan dat dat een volgende stap is naar ons ultieme geluk.

Advertentie