Het einde van de solidariteit

Nu de nood hoog begint te worden en er dus op los gesneden moet worden in de overheidsuitgaven, lijkt het totaal niet meer aan te gaan of dat bezuinigen nog wel consistent gebeurt. Ongerijmdheden maken niets meer uit, als het onder de streep maar wat oplevert, is het enige argument dat nog telt. En voor de rest hoeft niemand nog zijn best te doen om buiten schot te blijven. Iedereen is de klos en op de eerste plaats diegenen die toch al geen kant meer op kunnen en met het jaar kwetsbaarder worden, de ouderen, die immers toch niet georganiseerd zijn. Waardoor zij gisteren al van twee kanten een dusdanige oplawaai kregen dat het Zwitserleven – gevoel, als ze dat nog dachten te hebben, er in die twee klappen wel goed uitgeramd is. Dat begon al met het verhaal van Klaas Knot van De Nederlandse Bank die het afstempelen van de pensioenen min of meer definitief maakte, waar dat al een tijdje terug door hem in de week was gelegd. Zodat je daar als AOW-er al niet meer van hoefde te schrikken. Maar bonter werd het nog gemaakt door het College voor Zorgverzekeringen (CVZ). Dat is een overheidsorganisatie die ervoor waakt dat verzekerden via de Zorgverzekeringswet en de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten de zorg kunnen krijgen die voor hen noodzakelijk is. Nou, en deze club adviseert het kabinet om ouderen meer te laten meebetalen aan de kosten van behandeling van typische ouderdomskwalen.

Het gaat dan om behandelingen die ‘een logisch gevolg zijn van veroudering, die een groot deel van de bevolking aangaan, en die geen groot individueel kostenbeslag hebben’. De extra maatregelen zouden volgens CVZ nodig zijn omdat de voorgenomen bezuinigingen van 1,3 miljard euro niet gehaald worden. Omdat in het regeerakkoord al staat dat aandoeningen die geen ziekte zijn maar eerder een ongemak, niet meer in het basispakket verzekerd worden, moeten daar volgens dit CVZ dus ook ‘ouderdomskwalen’ aan worden toegevoegd. Omdat het mij bij nadere beschouwing echt te zot voor woorden bleek wat uit de kokers van die organisatie is gekomen, doe ik er verder geen moeite voor om alle bezwaren daartegen op een rijtje te zetten. Tegen zulke dwaasheid en ongerijmdheid is geen enkel kruid gewassen. Hoogstens dus dat het de filosofie van deze tijd wordt dat wat je kennelijk onvermijdelijk overkomt, dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent en dat je hulp en zorg in dat geval maar zelf hebt te betalen. Wat trouwens pijnlijk veel gelijkenis vertoont met de verhalen van die genezen kankerpatienten die voor hypotheken en levensverzekeringen geweigerd werden. Waarmee eens te meer duidelijk wordt dat dit de eenentwintigste eeuw is, waarin het ‘ieder voor zich’ en het recht van de sterkste alleen nog telt en de laatste sporen van solidariteit allang op de puinhopen van onze allerjongste geschiedenis zijn verdwenen.

Advertentie