Het speelde op het nippertje nog in het oude jaar. Maar daardoor kunnen we er vergif op innemen dat we er in 2012 en de volgende jaren nog vaker tegenaan zullen lopen. Want het zal wegens enorm succes, hoe bizar het ook oogde bij de eerste kennismaking ermee, zonder twijfel geprolongeerd worden en uiteindelijk een traditie worden, als er tenminste goed geld voor geschoven gaat worden. Want in dit tijdsgewricht gaat alleen nog de zon voor niets op. Met al het andere, zelfs de diepste emotie, is het slijk der aarde gemoeid, omdat we het zover hebben laten komen. Zo stonden wij erbij en keken ernaar hoe bijvoorbeeld op 30 december vlak voor acht uur ’s avonds reclametijd van een minuut was gekocht op Nederland 1, RTL 4 en SBS 6 om kijkers de gelegenheid te bieden om stil te staan bij hun overleden dierbaren. Bezopen als het mij wordt gevraagd, maar mijn klomp brak werkelijk helemaal toen door de initiatiefnemer, uitvaartondernemer Yarden, ook nog een argumentatie werd aangedragen waar het je dun van door de broek liep. Bij mij wel in elk geval. Want letterlijk werd er gezegd dat daarmee werd voorzien in een gekonstateerde behoefte bij onnoemelijk veel nabestaanden die het bijvoorbeeld erg lastig vinden om een overledene een half jaar na diens overlijden nog goed te herdenken.
Er blijken, zo werd gezegd, daartoe enorme drempels te bestaan die gemakkelijk geslecht worden als men weet dat anderen op eenzelfde moment ook stilstaan bij hun gestorven dierbaren. De wetenschap dat dat zo massaal wordt gedaan, versterkt zelfs de emotie en bezorgt mensen het echte goede gevoel dat kennelijk nodig is om het schuldbesef weg te nemen dat bij mensen aanwezig is omdat men dat herdenken in de eigen tijd heeft laten sloffen. Want dat weet men weer wel. Ja, het staat er dus allemaal echt. Niemand hoeft met de ogen te knipperen dat er, als we meneer Yarden mogen geloven, velen onder ons zijn die er moeite mee hebben om hun overleden dierbaren zo kort na hun heengaan te herdenken of er de tijd niet voor hebben of nemen. Wat ik gewoon weiger te geloven, omdat ik veel eerder het botte cynisme van een uitvaartondernemer zie die een misselijk makend leugentje ophangt om zichzelf voor deze omstreden actie te rechtvaardigen en daarmee de weg te plaveien om ons in de toekomst om de haverklap met zijn betaalde minuutjes stilte, ondertekend met zijn naam, lastig te vallen, minuutjes waar geen sterveling om zal hebben gevraagd.
robschimmert 
Die minuut is me ontgaan, maar ik las er wel over in de krant.
Wat een bezopen ‘initiatief’, herdenken, min of meer verplicht volgens Yarden, omdat het er anders niet van komt en omdat het zo gezellig is, als je het samen doet. Yarden maakt zijn eigen anti- reclame.
Of en zo ja wanneer wij willen gedenken, maken we zelf wel uit.
Het heeft ook een voordeel, het is wel lekker rustige reclame. 🙂
In de uitvaartwereld is het halen van targets om in aanmerking te komen voor een bonus ook al gemeengoed. Yarden is net als veel andere uitvaartondernemingen gewoon een productiebedrijf en handelt daar ook naar. Waar het “bedienen” van de klanten in de meest brede zin ook bijhoort.
Zelfs een per definitie privé-aangelegenheid als rouwverwerking moet worden gestimuleerd. Verbaas je niet als er in 2012 een cursus Rouwverwerking in de markt wordt gezet. En RTL vervolgens met een nieuw programma Jouw Rouw Mijn Rouw komt.
Oh, bij Yarden had iemand niks beters te doen waarschijnlijk. Nou ja, het scheelt weer een ww-uitkering.
Van dat minuutje heb ik elke seconde gemist — en ik geloof er ook helemaal niets van. Iedereen in mijn omgeving die sterfgevallen in zijn familie heeft (en dat zijn er ontzettend veel, niet alleen ‘vanwege het goedkope feit dat’ elk leven met de dood eindigt, maar ook omdat dat véél vaker dan men kennelijk denkt véél en véel vroeger dan gewenst komt) is praktisch dagelijks bezig met herdenken. Als ik naar mijn ouders kijk soms eerder tegen wil en dank, als iets waaraan eigenlijk niet te ontsnappen is, zo groot en zwaar rust het gemis op hun dagelijks leven. Mijn vader mist zijn zus al sinds de jaren 80, en zijn kind nu al ruim 8 jaar. Mijn moeder mist haar zusje sinds de jaren 40, en haar kind nu al 8 jaar. En haar ouders 20 jaar. Voor mijn Tante, mijn moeders andere zusje, geldt hetzelfde. Rouw, verdriet, herdenken en het vormgeven aan dierbare herinneringen gaat niet weg, en ik zou mensen eerder creatief in herdenken noemen dan dat ze het “lastig’ zouden vinden. En ik denk niet dat mijn familie (en mijn buren, vrienden en kennissen) ook maar een fractie “anders” zijn dan andere mensen.