Mijn Nieuwjaarstoespraak

Een nieuw jaar schijnt niet te kunnen beginnen zonder de toespraken ter gelegenheid daarvan door het hele regiment hoogwaardigheidsbekleders dat ons land kent. En geloof maar niet dat er ooit iets nieuws daarbij onder de zon is. Het gaat immers om een traditie, een goed gebruik dat vooral gehandhaafd blijft omdat het niemand kwaad doet en ook niks verandert. Waardoor het een koud kunstje voor mij is om in het voetspoor van die hotemetoten en bobo’s te treden en mijn verhaal ter gelegenheid van het begin van het nieuwe jaar voor mijn bezoekers en lezers af te steken, met dezelfde plat getreden paden en open deuren. En dat betekent als vanzelfsprekend dat ik van wal steek met de konstatering dat 2011 een moeilijk jaar was. Goh, zal er gezegd worden, waar was dat eerder te horen? Klopt, maar is dat over het algemeen een bruggetje voor de spreker om op gang en in zijn verhaal te komen, bij mij snijdt de opmerking echt hout met alle ernstige gezondheidsproblemen waarmee enkele dierbaren van mij te kampen kregen. Met uiteraard impact op mij omdat het mijn leven in alle opzichten op de kop zette en ik een andere rol moest gaan vervullen. Wat vervolgens ook weer van invloed was op de toon en de klankkleur van mijn logjes, die daardoor uiteraard een veel persoonlijker karakter kregen en dat ook zullen houden in 2012. Want het is niet te verwachten dat de medische situatie van mijn vrouw en van mijn dochter tijdens het komend jaar zal wijzigen.

Behandelingen en therapieën blijven al die tijd aan de orde van de dag en zullen ons leven bepalen. Daarmee zullen we het moeten doen en doen we het ook, elke dag, die we dan ook van harte plukken vanuit het besef dat dat alleen telt en al het overige volmaakt onbetekenend is ondanks alle herrie die we er over plegen te maken. Met wel als meest mooie voorbeeld de complete afgang, die webstreepjelog in 2011 beleefde toen alle 400.000 aan haar toevertrouwde weblogs wel even in een nacht van Typepad naar WordPress verhuisd zouden worden. En waar 24 uur voor waren gepland, werden 24 weken zonder een perspectief op een geslaagd einde van die operatie. Met als gevolg dat mijn vorige weblog tot nu toe compleet in de mist is gegaan, dat al mijn inspanningen van vijfenhalf jaar bloggen vooralsnog zijn verdwenen. Waarover ik mij aanvankelijk nog danig heb opgewonden, maar langzamerhand ben gaan konkluderen dat er waarachtig wel grotere zaken in het leven zijn om je druk over te maken. Wat ik, zonder de zedenmeester uit te willen hangen, anderen ook graag zou willen voorhouden. Namelijk dat bij alle gedoe en het vele geschreeuw, de sop meestal de kool niet waard is en dat het stukken wijzer is om de waan van de dag ook voor die waan te houden. Want met de beide benen op de grond is er gegarandeerd de meeste kans op een gelukkig nieuwjaar, durf ik met stelligheid te beweren.