De formule van Wilders

Ook hier is er vaak genoeg aandacht besteed aan het verschijnsel Wilders, waarbij meestal de kortste weg door de bocht werd genomen en dus werd stil gestaan bij de verwerpelijkheid van zijn gedachtenwereld. Omdat dat nu vaak genoeg is gedaan en er tegelijkertijd niets in zijn denken is veranderd, is een zoveelste keer daarover de trom roeren ook niet meer dienstig noch aan de orde. Hoewel hij voortdurend zwenkt en zwalkt van het ene naar het andere issue, van de islam naar de hypotheekrente-aftrek naar Europa naar de immigratiepolitiek, als het maar tegen is en meedeint op de hoofdstroom van de publieke opinie en de waan van de dag, blijft het allemaal van hetzelfde laken een pak en weten we onder de hand wel waarmee hij oogst en steun verwerft. Waardoor die kant van deze politieke geschiedenis er nauwelijks nog toe doet, maar daarmee de vraag veel relevanter maakt hoe die Wilders het steeds voor elkaar krijgt om talk of the town en spraakmakend te blijven. Hoe speelt hij het klaar om telkens weer de aandacht te vangen en voet aan de grond te houden binnen een breed publiek? Dat lukt hem heus niet dankzij de specifieke onderwerpen die hiervoor werden genoemd. Zo sexy zijn die ook weer niet dat daarop massaal onvrede valt te mobiliseren. Dus moet het wel aan zijn methode van communiceren liggen, die stukken onorthodoxer is dan de gevestigde orde in de politiek pleegt te hanteren.

Want aan interviews, debatten en persberichten heeft hij een broertje dood, terwijl hij listig gebruik maakt van moderne media zoals Twitter waar hij zich van 138.000 volgers verzekerd weet waaronder het complete parlementaire journaille. Dat moet het op de momenten die hij bepaalt en die bij voorkeur liggen in vakanties of recessen, dan ook doen met een statement, een Tweet van hem in welgeteld 140 tekens zonder dat er verder toelichting door hem wordt gegeven. Met als logisch vervolg op zo’n bijna magisch moment van een tweet van zijn hand dat alles en iedereen die beroepsmatig wat met de politiek van doen heeft, als een bok op deze haverkist springt, terwijl Wilders met zijn stilzwijgen de regie blijft voeren ook over alle commentaren daarop, tot het moment dat het hem weer belieft om iets van zich te laten horen. En zo gaat dat maar door en door en geeft hij vorm aan het hele scenario van communiceren van zijn opinies en gedachten met journalisten die aldus uit zijn handen eten en waarvan hij de behoefte bepaalt door de nadrukkelijke dosering van het aanbod van zijn nieuws, dat daarmee ook echt nieuws wordt. Dit en niets anders moet de reden zijn dat Wilders en zijn partij de sympathie en de aandacht van brede lagen van de bevolking vast blijven houden. Waar andere partijen hun voordeel mee zouden kunnen doen. Of weten zij nog altijd niet dat dit de eenentwintigste eeuw is, met andere middelen, mensen en problemen? En heeft Wilders dat dan als enige begrepen?

Advertentie