Neem maar gerust van mij aan dat aan mij geen dierenvriend verloren is gegaan. Ik heb altijd genoeg gehad aan mijn vrouw, mijn drie dochters, mijn tuin en nog zoveel meer om mijn aandacht en liefde aan te geven dat er bij mij geen plaats meer was voor dieren. Het was niet alleen een kwestie van niet willen, maar ook van niet kunnen. Ik had al meer dan genoeg om handen om ook nog in mijn leven een plaats toe te kennen aan honden, katten en/of vogels, hoewel we dus jarenlang toch wel twee honden hebben gehad. Maar nu wil ik die polonaise niet meer aan mijn lijf en dat gevoel wordt alleen maar sterker als ik al die baasjes op alle uren van de dag bij mij voor langs zie trekken om hun hond uit te laten. Wat als ik goed tel, toch minimaal drie keer per dag moet plaats vinden, waardoor ik maar al te zeer begrijp dat ik bij het gros van al die aangelijnde mannen en vrouwen nou niet bepaald de lol van hun gezicht kan aflezen. Bevestigt dat al mijn gelijk, ik word er al helemaal in gestijfd door de scene die ik een dezer dagen zich voor mijn huis zag afspelen.
Het zal een uur of negen in de ochtend zijn geweest toen ik een vrouw met een klein wit hondje aan de lijn zag stil houden en hurken. Haar hondje maakte dezelfde beweging en kromde zijn rug. Op hetzelfde moment zag ik een in plastic gehulde hand zich bewegen in de richting van het achterste van dat dwergpoedeltje om diens keutels nog tijdig op te vangen. Dat lukte. Zo te zien had die vrouw het al meer gedaan. Waarna ze met een en dezelfde beweging die handschoen met die dampende stront erin afdeed en het verknoopte tot een zakje dat ze keurig in haar linkerhand hield, terwijl ze met haar hondje haar weg vervolgde, met achter haar linkerarm nog een spoor van warme lucht dat zich langzaamaan oploste in de ochtendkoelte. En toen ik er vervolgens aan dacht dat de eigenaar van een Duitse herder of bijvoorbeeld twee Dobermanns absoluut meer van die warme prakken, en ook nog veel grotere, in handen moest hebben, wist ik het absoluut zeker. Je moet wel een heel grote dierenvriend zijn om je voor zulke akkefietjes drie keer per dag te willen inspannen. Mij in ieder geval niet gezien om zo mijn handen te moeten warmen.
robschimmert 
Ik sluit me helemaal bij je aan… Op deze wijze wil ik ook geen hond meer.
Ha, ha, ha, ik zag het helemaal voor me.
Ook hier geen beest in huis. Ook gegeven door het feit dat wij altijd samen hebben gewerkt. En nu gaan wij graag in het voor-en najaar op vakantie. Zonder huisdier.
Ik vind dieren erg leuk, en een kat zou nog wel enigszins praktisch zijn maar een hond zou me ook teveel gedoe zijn, inderdaad, nog afgezien van het verplichte drollenvangen.
Mack (de echte) was altijd aan de dunne. Ik had wel een compressor mee mogen sjouwen dan.
Ik heb twee katten die zichzelf uitlaten en hun keuteltjes keurig aan het zicht onttrekken door die in te graven. Maar achter je hond gaan hurken met een zakje zou me echt te dol zijn. Kom op, die drollen zijn hier in Nederland in no time weggewassen, waarom moet je die opruimen. Ik liet mijn hond altijd langs de sloot uit, en heb nog nooit iets opgeruimd. Ik heb nu geen hond en kan mijn partner nog niet over krijgen. Het is wel lekker niet s avonds laat nog de kou in te hoeven. Overdag mis ik de wandelingetjes wel.