De regels van het huis

Eigenlijk vind ik het lastig dat ik er met zoveel woorden over moet beginnen. Omdat bepaalde zaken voor mij vanzelfsprekend zijn. Zoals bijvoorbeeld het gegeven dat je, als je bij iemand te gast bent, dat je dan je fatsoen hebt te houden. Hoezeer dat een vergissing is en al helemaal niet een normale gedachte, heb ik gisteren en eergisteren maar al te pijnlijk ondervonden. Aanleiding vormden reacties op mijn logje “Aan de schandpaal” die wat mij betreft de grenzen van wat acceptabel is, overschreden. Ik juich commentaren op mijn gedachtenspinsels toe. Ik kan er niet genoeg van krijgen zolang ze op enige wijze met de inhoud van het door mij geschrevene te maken hebben. En daar bleek het dus vaker aan te mankeren, met als gevolg een onverkwikkelijke gedachtenwisseling die ik een tenenkrommend niveau vond bereiken, maar welke ik helaas niet meer kon stoppen, omdat ik voor de Kerstviering buitenshuis was en dus niet de geschikte middelen daartoe bij de hand had.

Waardoor ik wel in de gelegenheid ben geweest om nog eens mijn gedachten te laten gaan over deze weinig verheffende gang van zaken. En dat heeft mij maar tot deze ene konklusie kunnen leiden, namelijk dat op mijn weblog, althans binnen de grenzen daarvan dezelfde regels gelden als ik hanteer binnen mijn eigen huis. Wat zoveel betekent dat wie bij mij thuis een potje rotzooi denkt te kunnen schoppen, die zal bij kop en kont worden gevat en buiten worden gezet. Gewoon omdat wij aan zulk gedoe geen behoefte hebben, bovendien onze normen recht overeind willen houden. Precies zo zal ik het proces op mijn weblog voortaan scherper bewaken met daarbij de nadruk op het vrije woord dat op mijn domein alle kans zal moeten krijgen en wat mij betreft ook krijgt, als de deelnemers de bal blijven spelen. En dat betekent zoveel dat wie er toch voor kiest om in plaats daarvan de man op te zoeken, die kan op mijn ingrijpen rekenen, zonder pardon, omdat ik dat niet wens te accepteren. Dat zijn de regels van dit huis. Wie de schoen past, trekke hem aan.