Politicus van het jaar

De verkiezing van de ‘Politicus van het Jaar’ wordt met het jaar een ongeloofwaardiger circus, dat dit jaar haar voorlopig dieptepunt bereikte met een uitslag die voor de stand en staat van de vaderlandse politiek het ergste doet vrezen. Die konklusie dringt zich nu toch wel op ongeacht de invalshoek die gekozen wordt ter beoordeling van de hele gang van zaken die de logische uitkomst schijnt te moeten zijn van een jaartje rondlopen op het Binnenhof. Waarbij allereerst al ernstig getwijfeld mag worden aan de competentie van al die parlementaire journalisten, die sterk de indruk wekken van een kringetje ingewijden dat op de eerste plaats elkaar gelijk geeft en verder samen optrekt om toch vooral die politicus te kiezen die door hen groot is gemaakt. Waarbij voor hen kennelijk niet de inhoud telt, de intellectuele bagage, maar meer de wijze waarop zij aan hun gerief, aan hun tekst, aan hun nieuwtjes worden en zijn geholpen. Communiceren lijkt voor het journaille in het Haagse belangrijker geworden dan het bedrijven van de politiek zelf, dan het vorm geven aan en schetsen van maatschappelijke vergezichten, dan het bezitten van een visie. Een meneer praatgraag valt stukken beter in hun pulletje dan die denker, dan dat intellectuele zwaargewicht dat ook best in de politiek rond kan lopen.

Is dit al een veeg teken voor het gehalte van de vaderlandse politiek zoals dat door de persvertegenwoordigers wordt ervaren, minstens zo verontrustend is het dat geen Kamerlid of minister zoveel inhoud en gewicht in het geding wist te brengen dat hij of zij er daardoor voor de journalistiek en het belangstellend publiek zoveel toe deed dat een serieuze gooi naar die titel van ‘Politicus van het Jaar’ kon worden gedaan. Niets van dat al bleek aan de orde noch gewicht in de schaal te leggen toen bij die verkiezing puntje bij paaltje kwam en Mark Rutte voor de tweede achtereenvolgende keer tot mijn verbazing tot primus inter pares in politiek Den Haag werd verkozen. En dat omdat hij zo vlot zijn verhaal vertelde en helder daarin was, terwijl hij eigenlijk alleen zijn eeuwige lach, de hagelwitte tanden, zijn duimen omhoog en die wijsvinger gestrekt naar zijn publiek tot vervelens toe mee had. Wat namelijk lekker oogt en hem dus hielp. Maar niet lang meer. Omdat het lachen hem wel zal vergaan als hij niet een keer boter bij de vis kan leveren. Want lol maken en hebben is een, maar een land moet wel geregeerd worden. En of hij dat haalt of daar aan toekomt, blijft gezien het lichte gewicht van zijn bagage heel erg de vraag. Gelukkig dat 2012 snel komt, als hij zijn meesterproef echt mag gaan afleggen.