De blik van Bram

Eigenlijk heb ik ontzettend met hem te doen. En dat komt omdat ik hetzelfde aan hem zie als wat anderen zonder twijfel ook aan hem zien, maar niet uitspreken. Hij kijkt er ook steeds meer naar en vraagt als het ware aan de kijkers om hun mededogen, met een blik die duidelijk verraadt dat hij ook niet weet wat hij er mee aan moet en dat hij er ook niets aan kan doen. En is het zo gek als je als verslaggever in die situatie ook steeds meer dat gevoel afstraalt? Want kom er maar om als je als bevlogen journalist, dus met als beroepsideaal om nieuws te garen, op pad gestuurd wordt naar een klus waar nu precies helemaal niets gebeurt of aan de hand is. Wat wel even een ander verhaal is dan de sterverslaggever op het Binnenhof te spelen. Je zult maar van de ene op de andere dag gezet worden op het functioneren van een kolencentrale ergens in the middle of nowhere ten Noorden van Delfzijl omdat milieu opeens zo’n betekenisvol nieuwsthema is geworden.

Althans dat vindt jouw hoofdredacteur ervan die je ook nog eens lekker maakt met mooie reizen naar alle uithoeken van de aarde. Wat uiteraard verlokkelijk is, maar snel, heel snel gaat vervelen als je telkens met datzelfde verhaal op de proppen moet komen, namelijk dat wij onze leefomgeving naar de knoppen helpen met daarbij steeds weer die ontluisterende beelden van gesmolten gletsjers en verziekte regenwouden, die onmogelijk dezelfde nieuwswaarde toegedicht kunnen worden als wat kollega – verslaggevers zoal aanreiken en met wisselende toonhoogten van commentaar mogen voorzien. Dan kom jij er maar bekaaid af met ook nog eens dat plekje achteraan in het Journaal, omdat dat tegelijk zo fijn als bruggetje dient naar het afsluitend weerbericht. Dat is je lot wat dubbel zo zwaar treft omdat er van dat milieu helemaal niets te maken is, laat staan dat het een mens, voor of achter de buis, nog vrolijk stemt. En mag Bram Schilham daarom misschien kijken zoals hij kijkt en net niet in huilen uitbarsten? .

Advertentie