De domper van uitschakeling

Je kunt je afvragen of je je er zo druk over moet maken. Hoewel de vraag eigenlijk niet eens relevant blijkt, omdat het te oordelen naar je gevoel wel met je gebeurt, ook al gaat het om een rottige voetbalwedstrijd. Als die niet helemaal loopt zoals je had verwacht en ook had gehoopt, kun je er zomaar een kater aan overhouden, er van slag door zijn, het helemaal niet meer weten en begrijpen. Waardoor opeens allerlei rare redenaties door je hoofd spoken en het een wel met het ander te maken zou kunnen hebben. De complottheorie doet weer eens opgeld en het woord omkoping wordt zonder dat er verder sprake is van een spoor van bewijs, gewoon hardop gebezigd. De verdachtmakingen vliegen in het rond, omdat je toch wat moet met je teleurstelling en je frustraties na de pijnlijke uitschakeling van Ajax in de Champions League, terwijl het zo goed als vast stond dat dat niet meer kon gebeuren. Dat was alleen nog in theorie mogelijk, luidde de stellige verwachting. Hoe bedrieglijk en anders de praktijk dan kan uitpakken, is dus gisteravond volledig bewezen. Tot stomme verbazing van ieder die zich als kenner beschouwde of zich rekende tot de supportersschare van Ajax, bleek alles dat al tot een zekerheid was verklaard, in zijn tegendeel te kunnen verkeren.

Voor een deel door eigen schuld, want door stomme verdedigingsfouten, maar voor een veel groter deel door krachten die Ajax minder goed gezind leken. Die vonden elkaar op deze avond ongelukkigerwijs en vermenigvuldigden zich zo tot de zware domper, de mokerslag waar Frank de Boer na de wedstrijd over sprak en met welke konstatering je het uiteindelijk wel moet doen. En dan gaat het niet aan om te wijzen naar die grensrechter, die Portugees, die twee keer opzichtig in de fout ging en Ajax zo sterk benadeelde, zelfs belazerde. Waarbij hij de spelers van Zagreb dramatisch naar de kroon stak in het verlenen van hand – en spandiensten aan de Fransen uit Lyon, die daardoor glorieus in het zadel werden geholpen. Want ze helpen niets, in alle verdachtmakingen, hoe groot de verleiding daartoe bij alle teleurstelling ook is. Als ploeg moet je namelijk zo groot en zo sterk zijn dat je zulke randzaken de baas blijft en je lot altijd in eigen handen houdt. En dat is bepaald meer dan een balletje goed kunnen stoppen of vasthouden. Daarin bestaat precies het verschil met de top. Misschien is dat wel les 1 die Cruijff cum suis al die Ajax – talenten plus de hele aanhang maar eerst eens bij moeten brengen. Wedden dat dan de rest van de weg naar de top vanzelf en waarschijnlijk stukken sneller volgt?

Advertentie