Ik kan het ook niet helpen dat Mark Rutte mij steeds meer op de lachspieren gaat werken. Als je hem in het Wiite Huis ziet zitten en gesticuleren, begint hij waarachtig meer en meer een kloon van zichzelf te worden, met een sterke tendens naar de caricatuur. Wat veroorzaakt wordt doordat hij zijn uiterste best blijft doen om toch vooral authentiek over te komen, relaxed, zichzelf, met barstens veel zin erin. Zo moet het wat hem betreft lijken, maar dan ook zo nadrukkelijk dat hij met die pose, of hij het wil of niet, het beeld en het gevoel bevestigt dat de Vlaamse dichter Paul van Ostayen in zijn beroemde gedicht “Marc groet ’s morgens de dingen” opriep en dat deze als volgt vertolkte:
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag
Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn.
Met net zulke goede moed als zijn door van Ostayen bezongen naamgenoot Marc moet onze Mark uit Washington zijn teruggekeerd, als een hele meneer met al die veren die hij uit beleefdheid in zijn reet kreeg gestopt door Obama, waardoor het meer dan logisch was dat hij gisteren eigenlijk meteen, met gezwinde spoed en frisse zin een telefonisch rondje door Europa ging maken. Met geen ander doel dan alle leiders eens stevig te onderhouden over de aanpak van de schuldencrisis. Zijn Britse kollega Cameron, de Franse president Sarkozy, Barroso, de voorzitter van de Europese commissie en Europees president van Rompuy. Niet de minsten dus. En ook Angela Merkel kon op een belletje van onze Mark rekenen. Wat een bezoek aan het Witte Huis al niet met je statuur kan doen, zou je haast gaan denken. Of zou die hoge toon en borst het gevolg zijn van jeugdige overmoed en foute perceptie en hoefde hij aan het eind van elk telefoontje alleen maar te wachten op een ‘dag klein visselijn mijn’ aan de andere kant van de lijn waarmee hij weer op zijn plaats gezet en terug in de werkelijkheid werd gebracht?
robschimmert 
Ja potverdorie zeg! Beleefdheid. We zijn Amerika’s trouwste bondgenoot. Al jaren.
Ik heb hem altijd als een kleine speelse hond in gedachten
In elk geval zwemt hij wel binnen de vissenkom. Dat kan niet ieder klein visselijn zeggen.
Die konklusie is geheel voor jouw rekening en in ieder geval niet door van Ostayen opgediend.
Inderdaad.
als een hele meneer met al die veren die hij uit beleefdheid in zijn reet kreeg gestopt door Obama
Aha….. dus daarom liep hij zo vreemd. 🙂