Bedenkelijke journalistiek

Misschien snap ik het allemaal niet meer zo goed. Maar voor mij blijft de ware journalist nog altijd die onafhankelijke geest, die zich aan geen enkel belang gebonden weet en op die basis aan waarheidsvinding doet. Dat is het klassieke beeld dat ik heb. En als er al sprake van kleuring in zijn berichtgeving is, dan kan die slechts veroorzaakt zijn door redactionele ingrepen. De journalist reikt de feiten aan, verslaat ze en bewaart zijn objectiviteit. Daar staat hij voor. Dat is zijn taak, heb ik altijd begrepen en zo kijk ik naar journaals op tv en lees ik mijn kranten, waarbij ik mij er altijd bewust van ben en mij er rekenschap van geef van waar de feiten eindigen en de interpretatie of het commentaar begint. Zo heeft het voor mij altijd gewerkt en dat stemde mij steeds tevreden. Ik wist en weet daarom precies waar ik aan toe ben wanneer ik kies voor een bepaalde krant of een actualiteitenprogamma en uit welke hoek dan de wind waait. Maar de laatste jaren lijkt er toch meer en meer de klad te komen in die strikte scheiding tussen berichtgeving en redactie en zie je in toenemende mate de journalist verschijnen die daar dus niet meer aan doet en met zijn grote voeten die aloude principes gewoon vertrapt. Dat zijn die types die onder het mom van hun eigen beroep en positie nieuws aan de man brengen dat hen ingefluisterd werd door derden waar zij zich in sterke mate mee verbonden hebben, of zelfs bevriend mee zijn.

Waardoor ze alsmaar meer uitgroeien tot brenger van boodschappen uit die bron waaraan zij zich zo verbonden hebben dat hun eigen belang daar evenzeer mee vergroeid is geraakt. Hoezo onafhankelijkheid? Hoezo objectiviteit? Met name de sportwereld levert wat dat aangaat de meest schrijnende en onverkwikkelijke voorbeelden van onfrisse journalistiek die er bedreven wordt met als meest kwalijke representanten daarvan de chef Sport van de Telegraaf, Jaap de Groot, verder Frits Barend en last but not least Johan Derksen die onverbloemd zijn in hun vriendschap met en hun steun aan Johan Cruijff, voor wie zij dus gemakkelijk en openlijk de kastanjes uit het vuur willen halen door voor hem elk podium, dat hij maar wil, te realiseren om zijn boodschappen uit te kunnen dragen. Daar klopt dus geen ene bal van, wat Cruijff niet kwalijk te nemen valt, omdat hij begrijpelijkerwijs gebruik maakt van de gelegenheden die hem geboden worden door genoemde heren die zich steeds groter hebben gemaakt dan ze in feite waren door hun lot aan zijn faam te verbinden. Wat hen per saldo geen windeieren heeft gelegd. Zoveel is alleszins helder, zoals het even duidelijk is dat zij het beroep van journalist met hun gedrag geen dienst hebben bewezen. En dan druk ik mij nog mild uit over hen, die hun onafhankelijkheid en beroepseer te grabbel gooiden om er zelf veel beter van te worden.

Advertentie