Een poging tot pilav

Al vaker heb ik hier gewag gemaakt van mijn kookaktiviteiten, waarbij ik niet schroomde om er al hoog van op te geven en ze hier en daar al het predikaat van kunsten te geven. Waarom ook niet een beetje assertief? Je hoeft je immers niet te schamen voor de vaardigheden die je tot je eigen verbazing hebt verworven. Maar aan de andere kant moet je ook wel weer voorzichtig zijn met dat steken van de loftrompet op jezelf, ook al vind je jezelf in dat ene opzicht een hele meneer. Want koken blijkt toch echt wel wat meer te zijn dan een warme maaltijd van aardappelen, groenten en een stukje vlees op tafel zetten, heb ik gisterenmiddag gemerkt, toen ik een serieuze poging waagde om pilav klaar te maken. Het bleek toch allemaal een stuk nauwer te luisteren dan toen ik dat ogenschijnlijk zo overzichtelijke recept doorgenomen had en waarvoor ik slechts anderhalve kilo kipfilet nodig had, vier uien, drie kleine blikjes tomatenpuree, twee blikken perziken op sap, sambal oelek en ketjap manis. Dat was in feite het hele verhaal, waardoor ik dacht dat die bereiding wel een fluitje van een cent zou zijn. Het meeste werk was het snijden in blokjes van de kipfilet en de uien, vooral omdat je je vingers goed in de gaten moet houden. Want zo’n slagersmes wil met gemak wel eens uitschieten op dat gladde vlees als het gesneden moet worden. Dat voorwerk kost een half uurtje en daarin kan verder niets misgaan. Waarna de blokjes vlees plus de uiensnippers de ketel ingaan om in zo’n tien minuten aangebraden te worden. En hier is het dus meteen al kritisch omdat dan de basis gelegd wordt voor de garing van het vlees.

Dus niks automatische piloot zoals ik als beginneling deed door exact na die tiende minuut de resterende ingrediënten toe te voegen en het geheel vervolgens te laten sudderen in het vertrouwen dat alles wel met een dik uur op smaak en voldoende gaar zou zijn. Waar in de verste verte geen sprake van was, nog afgezien van het feit dat de saus die juist de pilav zo bijzonder maakt, waterig was en de juiste binding miste. Met als gevolg dat ik echt met mijn handen in het haar stond en even niet wist hoe verder te gaan. Kortom, misère en gebakken peren dreigden, maar werden voorkomen door een deskundig proefje hier, een snufje van dat daar, waardoor de pilav een paar uur later dan gepland en ondanks mijzelf tot een goed eind werd gebracht. Met als belangrijkste leermoment voor mij dat die automatische piloot zo rond de tiende minuut van het aanbraden voor mij een levensgrote valkuil had geopend, doordat ik er niet op had gelet dat er erg veel vocht uit de kipfilet en de uien was vrijgekomen met als gevolg de aanvankelijke waterigheid van die zo belangrijke saus. Nog langer aanbraden op het hoogste vuur had dat vocht doen verdampen en het gewenste resultaat sneller dichterbij gebracht. Dat wetende zing ik nu toch een paar toontjes lager en weet ik mijn plek weer precies, namelijk die van een net begonnen kok die vooral zijn mond over zijn kookprestaties moet houden.

Advertentie