Het CDA in de eindstrijd

Het zijn vooral tegenstrijdige gevoelens waar ik last van heb als ik kijk naar de strijd die het CDA nog het meest met zichzelf voert om te overleven. Gegeven het feit dat ik gedurende alle jaren van mijn politieke interesse en betrokkenheid er steeds voor ben blijven duimen dat het eens met dat confessionele machtsblok zou zijn gedaan, was het meer dan logisch geweest wanneer ik nu genoot van dat momentum, van die neerwaartse spiraal waarin de Nederlandse christen – democratie zich op het ogenblik bevindt. Want wat hebben die katholieke, hervormde en gereformeerde machtspolitici mijn idealen veertig jaar lang met hun spelletjes doorkruist en gefrustreerd en mij zo menige teleurstelling bezorgd als ze in hun achterkamertje weer een truc of een streek hadden bekokstoofd met als enig doel om vooral de touwtjes in Den Haag in handen te houden. Ik heb al die confessionelen, die representanten van dat onzalige midden waar je alle kanten mee op kon, nog zonder plooi of kras op mijn netvlies staan en weet dus door wie ik nu om die christen – democratische afgang in mijn vuistje zou moeten lachen. Schmelzer, de Jong, Biesheuvel, van Agt, Lubbers, Roolvink, Smallenbroek, Ruding, Nelissen, Luns, Brinkman en de Geus zijn een paar van die namen waar ik de beroerdste herinneringen aan heb.

Want met een beroep op hun geloof, dus met een stalen smoel beloofden zij A, maar deden zij B. En dat hielden zij vol en verdedigden zij tot zij erbij neervielen en ik er misselijk van werd. Wat dus zo vaak is gebeurd dat je erop ging zitten wachten dat zij tegen de lamp liepen en voor de bijl zouden gaan bij de kiezer. Want dan zouden betere tijden aanbreken, was mijn stellige verwachting. Dus zou daarom nu dan dat lang verbeide uur U aangebroken moeten zijn en ik in de wolken verkeren. Waar geen enkele sprake van blijkt. Vandaar dat gemengde, om niet te zeggen tegenstrijdige gevoel, nu ik zie wie de oorzaak zijn van en garen spinnen bij de afkalving van de christen – democratie. Wat mij vooral duidelijk maakt dat die hele confessionele politiek, of ze nu Rooms, gereformeerd of hervormd was, niets anders was dan jereinste behoudzucht en hypocrisie. Dat laat het CDA namelijk als erfenis na plus de bekende zalvende praatjes, waar de VVD en de PVV zich verder gelukkig mee mogen prijzen, maar er niks wijzer van zullen worden. Want wat christen – democratisch was en is, heeft de onhebbelijkheid om alle kanten op te waaien, afhankelijk van de richting van de wind en van de waan van de dag. Puur en alleen om te overleven en aan de bal te blijven. Zodat je nooit weet wat je eraan hebt. En met zo’n aanhang moeten die twee partijen zich dus rijker voelen…….

Advertentie