Er zijn van die gaten in mijn herinneringen die ik met geen mogelijkheid meer gedicht krijg omdat de enige getuigen, mijn ouders en mijn zuster, niet meer in leven zijn. Dus moet ik het bijvoorbeeld blijven doen met die niet meer te beantwoorden vraag waarom ik in hemelsnaam een paar jaar de Zondagsschool van de Evangelisch Lutherse Gemeente in Culemborg heb bezocht. Wat heeft mijn vader en moeder bewogen om mij daarheen te sturen en juist naar die kerk, terwijl zij er welbewust voor hadden gekozen om hun kinderen, mijn zuster en mij, geen godsdienstige opvoeding te geven noch toe te laten treden tot een kerkelijk genootschap van welke gezindte ook? Daar waren ze behoorlijk uitgesproken in, herinner ik mij maar al te goed. Des te opmerkelijker dus mijn gang naar die Zondagsschool, hoewel mij een uitspraak van mijn moeder voor de geest komt – want zij bleek daar toch over te gaan – dat je er niet slechter van werd en dat de betreffende dominee, van Teylingen was zijn naam, zo’n aardige en nette man was. Dus was ik bij hem kennelijk in goede en vertrouwde handen. Veel staat me van die wekelijkse uurtjes niet bij zoals ik ook niet meer weet wie nog meer met mij op die Zondagsschool zat.
Bijeen genomen is het een behoorlijke blinde vlek gebleven met uitzondering dan van die ene keer dat ik bij de viering van het Kerstfeest ten overstaan van de gehele gemeente een deel uit het Evangelie volgens Lucas mocht voorlezen. Dat moet zo ongeveer mijn finest hour in die Lutherse Kerk geweest zijn, welke mij daarom ook is blijven heugen. Alles wat 
daarna nog op die Zondagsschool volgde, is voor mij volledig in de vergetelheid geraakt behalve dan het moment waarop ik echt af moest haken. Op de eerste plaats onder druk van mijn moeder die niet gediend was van de zendingsdrift van een nieuwe dominee, Steinhart, die in mij toch een interessant zieltje zag om voor zijn club te winnen. Met welk besluit ik het van harte eens was omdat die twee uur in die kerk mij danig verveelden, maar vooral nadat ik een boek van diezelfde Steinhart had ontvangen waarvan de omslag en nog meer de tekeningen binnenin mij als jongen van negen, tien jaar deden gruwen. Met dat afschuwelijke boek, dat ‘Mocwah de Tarki’ heette en uitgegeven was bij Callenbach in Nijkerk, had hij zijn lot bezegeld. Aan de illustraties had ik al meer dan genoeg om dat boek niet geopend te krijgen en tegelijk het boek van de Zondagsschool voorgoed te sluiten. Waarna het jaren heeft geduurd voordat ik weer een kerk ben binnen gegaan.
robschimmert 
Dat is wel bijzonder voor ouders van die generatie, om hun kinderen helemaal niet godsdienstig op te voeden. Merkwaardig dan inderdaad, die school. Misschien om je geen buitenbeentje te laten worden?
Die van Tellingen was gewoon voor je moeder wat juffrouw Kim voor mij is. Dan doe je vanzelf consessies aan principes. š
Mijn ouders waren beiden Nederlands Hervormd, Ik heb op een Nederlands Hervormde school gezeten, maar de zondagsschool is destijds aan mij voorbij gegaan, ook het geloof…
Ik wilde juist naar de kinderbijbelclub, alle woensdagmiddagen en elke vakantiedag. “Dat EO-gedoe” werd door mijn ouders echter niet mĆ©Ć©r dan getolereerd. Ik ben dan ook gedoopt en moest naar een Prot, Chr. school, slechts voor de show (namelijk mijn grootouders tevreden stemmen). Dat ik al vanaf de kleuterschool gelovig werd, zij het op mijn eigen kritische wijze, was een ongelukkige miscalculatie van mijn ouders.
Trouwens wel opvallend dat je van geen broer gewag maakt, terwijl je over diens geboorte toch eens uitvoerig hebt geschreven. Heeft hij zich laten ombouwen?
Gut, gut, wat zijn dit voor bizarre gedachten? De werkelijkheid is beslist banaler dan jij in je hoofd haalt. Zou het bijvoorbeeld ook zo kunnen zijn dat hij pas geboren is nadat die hele Zondagsschoolgeschiedenis al afgesloten was? We spreken namelijk over 1952, 1953, terwijl hij in 1958 geboren werd. Jouw gedachtensprong is er typisch een van deze tijd, waarin kennelijk nog alleen in extremen gedacht kan worden, terwijl alles zo doodgewoon is.
Het was een grapje. Passend bij deze tijd, dat wel.
Ik zit met hetzelfde probleem, mijn ouders zijn overleden in 2002 en mijn oudere zus in 2004. Nu ik regelmatig in het verleden duik van de familie, vanwege de familiewebsite maar ook wegens persoonlijke dingen, stuit ik steeds op het gemis van mijn familie. Vooral als je wat ouder wordt, ik ben van 1951, en je meer in de levensfase van je ouders komt in de tijd dat je ze nog goed herinnert, maar ze voor m’n gevoel toch veel ouder waren dan ik nu, en ik veel dingen veel beter begrijp, vind ik het wrang dat ik niet meer met ze kan praten.