Lot uit de loterij

Wat een lot uit de loterij precies is, daar probeer ik al mijn hele leven achter te komen. Natuurlijk heb ik aan de overdrachtelijke betekenis ervan nooit een boodschap gehad, omdat die veronderstelt dat het geluk je komt aanwaaien, terwijl je er in feite heel veel voor moet doen, heb ik in alle jaren ervaren. Als deze vorm van geluk, dus het ware geluk, het geluk dat met hoofdletters wordt geschreven, hierbij buiten beschouwing blijft, dan resteert nog altijd dat geluk in de engste zin van het woord, dat nog het beste wordt gevangen met het woordje ‘mazzel’, dat geluk in het spel, die meevaller die zich voordoet als de ogen van de dobbelsteen ook eens jouw kant op vallen. Naar die vorm van geluk ben ik eigenlijk altijd op zoek geweest zonder dat het mij ooit echt heeft toegelachen. Het plezier van een klap van een paar miljoen op het water is mij nooit ten deel gevallen noch is er een hoofdprijs mij in de schoot geworpen. Jackpots, miljoenenbedragen zie ik mijn hele leven al aan mijn neus voorbij gaan en op zoveel plaatsen in Nederland terechtkomen, waarna je er nooit meer iets van hoort. Hoe lang gaat dat al niet zo en ook nog met een frekwentie dat ik er bijna van zou gaan denken dat ik nog de enige in dit land ben die vruchteloos deelnam en nog steeds deelneemt aan al die loterijen, die mij eigenlijk altijd geld hebben gekost behalve die ene keer in 1981, toen ik mijn eerste lot in de Staatsloterij verzilverd zag worden in duizend gulden.

Wat de burger moed gaf en tegelijk voor mij een beloning was voor al dat wachten op die prijzen en gouden bergen, van mijn jongste jaren af aan, toen ik de inspanningen van mijn ouders in loterijen en prijsvragen op de voet volgde. Waarbij ik altijd weer benieuwd was of de straat voor ons huis met feestgedruis vervuld was als ik ’s middags vanuit school naar huis kwam en bij ons de straat indraaide. Met iedere keer die domper van dat niet vervuld worden van die hoop die zich onmiddellijk herstelde voor een volgende keer zonder dat bij mij het besef veld won dat mijn lot wel eens nooit zou kunnen samenvallen met het bezit van dat lot uit de loterij. Geen tegenvaller, en het waren er vele, maakte mij wijzer, omdat de stille hoop sterker bleek dan het gezonde verstand. Met dat meevallertje uit 1981 als de steun in de rug om dertig jaar lang gewoon en onverdroten daarmee verder te gaan, terwijl ik zo nu en dan aan de praat werd gehouden met een ijsprijs of een bos bloemen, maar nog meer door het wachten op dat lot uit de loterij, welke onvermijdelijk dichterbij komt naarmate de grote prijzen uitblijven en niet op jouw nummers vallen. Want dat is nog de enige logica die telt als de jackpots en de miljoenen jaar in, jaar uit aan je neus voorbij blijven gaan. En daar ben ik nu aangekomen, op het punt dat ik ook niet meer terug kan en wel zal moeten blijven spelen.

Advertentie