Het is om moedeloos van te worden. De hardnekkigheid waarmee de plaatsvervangende schaamte bij mij met de regelmaat van de klok terugkeert vanwege de harteloosheid van de Nederlandse overheid. Daar schijnt men het nooit te leren. De kick van het naadloos uitvoeren van de regels, van de strikte toepassing van de wet blijft maar de warmte overtreffen die een hulpvragend kind normaal gesproken oproept. Zou het toch iets met onze volksaard te maken hebben, ben ik geneigd mij af te vragen bij het steile gedrag van onze bestuurders, die daarin gedegen opvolgers blijken van diegenen die er in de Tweede Wereldoorlog voor zorgden dat Nederland het hoogste percentage gedeporteerde Joden scoorde. En dat nadat ons land in de dertiger jaren zich op grond van de toen geldende wetgeving ook al niet gastvij toonde voor Duitse Joden die in doodsnood en op de vlucht bij ons aanklopten. Waardoor er in feite niets nieuws onder de zon is als er nu namens ons door ministers, ambtenaren en volksvertegenwoordigers vol trots wordt verkondigd dat we zo effectief zijn in de opvang van asielzoekers en nog beter aan het worden zijn in de uitwijzing van hen.
Hoe eerder ze zijn opgesodemieterd, hoe beter het is, lijkt de doelstelling van de verantwoordelijke minister Leers te zijn, die niet meer in uitzonderingen denkt, maar nog alleen in targets die hij moet realizeren om zijn eigen vege politieke lijf en zijn laatste beetje wachtgeld en pensioen te redden. Met als gevolg dat hij zijn discretionaire bevoegdheid loost en nog per handtekening wikt en beschikt over het lot en de hoop van mensen die ook een beter en veiliger leven wensen. Maar zo’n basale wens past niet binnen onze regels en verhoudt zich evenmin met ons nationaal humeur. Want wat moet, dat moet en hebben wij ook niet uitgevonden, is zo ongeveer de stemming, de ondertoon, waardoor ook kinderen die net of nog geen achttien zijn even gemakkelijk op het vliegtuig worden gezet met een voor hen bijna onbekende stemming. Zoals nu dus gebeurt met die Mauro uit Angola, die in acht jaar volledig vernederlandst is. Wat niet zo telt als de regeltjes, die nu eenmaal dwingend zijn, is de botte en harteloze redenering, die van de VVD en de PVV de volle steun krijgt, maar waarvoor ik mij dood blijf generen. Omdat met het ontbreken van enig gevoel de beschaving ook de deur uit is gedaan.
robschimmert 
Ik ben het 100% met je eens, Rob.
Ze leerden mij vroeger op school dat wij een gastvrij en heldhaftig volk zijn. Dat was volgens mij je reinste propaganda.