Het Nederlands honkbalteam

Toen het Nederlandse damestafeltennisteam de afgelopen week voor de vierde achtereenvolgende keer Europees kampioen werd, wat inderdaad een ongekende prestatie is, verzuchtte een van de leden van dat team dat het nu toch wel eens een keertje tijd werd dat zij uitverkozen zouden worden tot Nederlandse sportploeg van het jaar. Want wat zou je er anders nog voor moeten doen om het wel te worden, luidde haar volkomen terechte opmerking. Waarbij zij op dat moment nog niet kon vermoeden dat het noodlot, als je dat in dit verband nog zo mag noemen, een paar dagen later al zou toeslaan en haar van die illusie zou beroven. Want vannacht leverde een Nederlandse sportploeg een absoluut ongekende en bijna nog nooit geëvenaarde prestatie. Of het moet de verovering van de Olympische volleybaltitel in 1996 in Atlanta zijn geweest. In elk geval kan het het behalen van de wereldtitel door de Nederlandse honkbalploeg in Panama niet hoog genoeg ingeschat worden. Haar kandidatuur voor sportploeg van het jaar vestigde ze onbetwistbaar en zo goed als zeker.

Want het is me nogal wat wat het Nederlands negental heeft gepresteerd door in een sensationele reeks wedstrijden grootmachten in deze tak van sport als de Verenigde Staten, Cuba, Venezuela, Taiwan, Japan en Zuid – Korea aan de zegekar te binden. Hoewel honkbal qua populariteit en aandacht in het niet zinkt bij voetbal en wielrennen, mag de belangstelling die deze sport geniet in alle grote landen rond de Stille Oceaan, meteen als maatgevend beschouwd worden voor het gewicht van de door het Nederlands honkbalteam geleverde prestatie. Misschien weegt ze wel op tegen het belang dat wordt gehecht aan een wereldkampioenschap voetbal, waar wij in Nederland dan wel collectief warm voor lopen. Vandaar dat alle respect en trots op zijn plaats is en een vertaling daarvan in een plek in mijn portret van de dag meer dan verdiend. Ook omdat het daar al lang genoeg stil en leeg was gebleven.