Tussen jetset en zelfkant

Onze media krijgen er maar niet genoeg van om ons de uitersten van onze samenleving te tonen. Aan de ene kant is er die kwast van een Kelder die wekelijks zijn gerief haalt bij het oude en het nieuwe geld, waar half Nederland zich dan aan mag vergapen. De beau monde, de jet set, royalty en het lieve leven zijn immers hot en hip bij gebrek aan beter in het doorgaans grauwe en dunne bestaan dat het gros van de mensen moet leiden. Waarvan dan weer een fractie zichtbaar wordt gemaakt. En dat is dan die andere kant van de maatschappij is, de zelfkant, het afvoerputje daarvan, dat even foto – en filmgeniek is zodat het daarnaar ook goed kijken is, al was het door dat haast comfortabele idee niet bij die onderkant te horen. Zo werkt het wel en verdooft het tegelijk dat treurige lot van die vele mensen die zich gevangen weten tussen die twee uitersten, tussen jetset en zelfkant, waarvoor het verhaal van dat Maastrichts echtpaar haast tekenend is. Waardoor je met moeite kunt geloven in de aanwezigheid van welvaart in dit land, in het idee dat de grote massa van de Nederlanders in vrijheid daarin kan delen. Wat voor die twee mensen in Maastricht in elk geval heel twijfelachtig is met een man die al een groot aantal jaren een volledige WAO – uitkering ontvangt vanwege zijn ernstige suikerziekte, dus allerminst een royaal inkomen geniet en eigenlijk verkeert op of rond het bestaansminimum.

Om daar aan te ontkomen, om iets meer armslag in het leven en de bestedingen te hebben, is het een bittere noodzaak dat zijn echtgenote er bij werkt. Wat zij dus met haar 57 jaar doet, gedurende 24 uur per week in een winkel voor 7.50 euro per uur en geen cent meer. Zonder doorbetaling bij ziekte of met mogelijkheden van een dag betaald verlof. Een vakantie moet een jaar van tevoren worden vastgelegd, wat dan ook nog gebeurt in een sfeer waarin het motto luidt dat er voor elke medewerker buiten tien betere te wachten staan. Waardoor zo’n vrouw met haar 57 jaar en de noodzaak om wat extra geld thuis te brengen, geen kant op kan. Want noem de werkgever die op een vrouw van haar leeftijd staat te wachten. En met haar zitten duizenden en nog eens duizenden in hetzelfde schuitje. Allemaal mensen die verloren zijn en gebukt gaan onder dit lot dat verdraaid veel op uitbuiting lijkt, waar geen vakbond de handen naar uitsteekt omdat die nu eenmaal niet aan individuele belangenbehartiging doet. Waardoor een vergeten groep ontstaat die tussen de wal en het schip valt en buiten het zicht van de politiek zijn treurig lot verbijt en als enige vermaak en illusie heeft het kijken naar de lol van de beau monde, maar ondertussen wel compleet vermalen wordt door de tengels van het ultra – kapitalisme, dat volgens het denken van Rutte en zijn VVD geluk en heil aan de mensen brengt.

Advertentie