Een overlijdensbericht

De overlijdensberichten in de krant vormen naarmate ik ouder word, een steeds belangrijker bron van informatie voor mij. Allereerst kom ik zo natuurlijk aan de weet of er vrienden en kennissen dan wel wel bekenden van mij zijn gestorven. De kans dat ik zo’n bericht tref, wordt met het jaar groter. Waarmee die pagina’s waarop ze vermeld staan, op zich al aan betekenis voor mij winnen. Wat ze vooral interessanter maakt, is dat je met een beetje extra aandacht en wat meer inspanning om tussen de regels te lezen, vaker een onvermoede wereld ziet opengaan. Je wordt dan zomaar en opeens gekonfronteerd met zaken die weliswaar uit het leven gegrepen zijn, maar zoveel lading en drama lijken te bevatten dat een enkele verwijzing in de tekst mijn fantasie vaker zo weet te prikkelen dat ik alleen nog maar vragen kan stellen om tot een begrip van een wereld te komen die ogenschijnlijk ver van de mijne ligt.

Zoals mij overkwam toen ik een overlijdensbericht las van een bejaard echtpaar, van 85 en 86 jaar oud, dat op dezelfde dag was gestorven. De vrouw in Geleen en haar man in Urmond. Wat is daar aan de hand geweest, was de logische vraag bij een gelijktijdig sterven van een man en een vrouw die zestig jaar met elkaar getrouwd waren geweest. Hoewel het beetje tekst van de annonce zelf weinig helder maakte, werd in ieder geval duidelijk dat de vrouw aan Alzheimer leed en in een daardoor veroorzaakte schemertoestand moest zijn overleden. Waarna de man, want die konklusie drong zich onvermijdelijk op, het verder wel moest hebben gehad en voor zijn levenseinde koos om zo samen met zijn vrouw aan hun laatste reis te beginnen. Zoveel onthulde die tekst dus voor mij, welke daarom terecht als motto “Voor altijd samen…” meekreeg en een inkijk in een oneindig drama bood, dat dankzij de hoofdrolspelers een happy end kreeg. Of heb je als toeschouwer en buitenstaander het recht om daar anders over te oordelen? Mij kon het in elk geval slechts raken en vooral ontroeren.