Het mag de koers van de vallende bladeren genoemd worden. Haar historie kan meer dan honderd jaar oud zijn. En haar parcours zal best garant staan voor een spetterende strijd, welke getuige haar erelijst ook de meest schitterende winnaars oplevert. Dat wil nog niet zeggen dat ik niet vervuld ben of wordt van weemoed en melancholie, als alleen al de naam van de Ronde van Lombardije valt. En nog meer als ik naar die wielerwedstrijd zit te kijken en ik een nat wegdek zie, waarin de koplampen van de volgauto’s zo spiegelen dat geen renner nog te onderscheiden is in dat tegenlicht, dat des te sterker wordt door het vroeg vallen van de avond, dat half oktober in de omgeving van Como en Bergamo al voor de klok van vijf pleegt te gebeuren. Met de laatste supporters nog langs de weg met een zijdelingse aandacht voor de race, terwijl achter hen het zoeken naar truffels en tamme kastanjes in het centimeters dikke bladerdek bergop veel meer energie opeist. Lombardia op een zaterdagmiddag midden in de herfst, op het vochtige breukvlak van zomerse hitte en winterse kou. Nat en donker gebied waar Umberto Eco met zijn fantasie gemakkelijk zijn verhalen in kon situeren. Spookachtig donkergroen dat zich mengt met het natte geel en koude rood van dood loof.
Geen beter denkbaar decor voor de laatste wielerkoers van het seizoen, dat zo wegdeemstert naar de hoeken van ons geheugen, en de wielerliefhebber achterlaat met een wijd gapend zwart gat van wel vier, vijf maanden waarin het gesteld zal moeten worden zonder dwangarbeiders van de weg, die in de verste verte niet te vervangen zijn door hun achterneefjes, de cyclocrossers, die niet in hun schaduw kunnen staan, want eenvoudigweg elk heldendom missen in hun rondjes door de wei en om het plaatselijk voetbalveld. Wat even anders is dan een Mont Ventoux of de weg tussen Luik en Bastenaken, waar een wielerdrama zich in een levensechte omgeving kan ontrollen in tegenstelling dus tot die doodsaaie veldrit met zijn bijna nagemaakte obstakels die tot vervelens toe telkens genomen en gepasseerd moeten worden. Dat is geen wielersport noch het tijdverdrijf waarin ik me kan mee laten slepen. Hoewel tien keer aantrekkelijker dan het schaatsen van rondjes dat weer weekeinden aaneen zal worden uitgezonden en zo onze kijkwinter vult. Het vooruitzicht daarvan stemt mij nog het meest droef te moede en begint dus met die Ronde van Lombardije die daarom wat mij betreft beter niet gereden kan worden.
robschimmert 