Michel van der Plas (1927) was niet alleen tekstschrijver van Wim Sonneveld, Wim Kan en andere cabaretiers, hij verstond ook de kunst van het dichten. Zij het dat daarin de lichte toets meestal overheerste en er altijd een verrassende clou in te vinden was. Zoals bijvoorbeeld ook in dit ‘Regentesselaan’
Wat heeft ons op die morgen toch wel mogen
doen lopen langs de Regentesselaan,
waar ons de blaren om de oren vlogen?
Waar kwamen we in ’s hemelsnaam vandaan?
Hoe dan ook, er kwam een mannetje aan
waardoor je blik opeens werd aangezogen,
een en al zwarte hoed en zwarte ogen,
voorzichtig schuifelend, – en jij bleef staan.
Kloos, zei je, toen hij bij het hoekje kwam –
een hoopje mens, maar toch een zo geachte,
dat je, eerbiedig, op een afstand, wachtte,
en, ongezien door hem, je hoed afnam.
Daar ging een god in ’t diepst van zijn gedachten
naar P. van Haasdrecht voor een half ons ham.
robschimmert 
Hoe je door een beetje virtuoos doen met je brein
En diep je woorden in het blad te strijken,
Ja, hoe er door niet minder dan briljant schijnen te zijn
Die twee centimeter er wel twintig lijken!
Grote geesten in een man
zijn zelden anders dan
een substituut
voor een kleine fluut.
… “Behalve bij mij!”
Die gedachte hoort ook daarbij:
Te menen dat hijzelf een grote geest bezit
plus dat daar verder niks achter zit.
Ha ha ha ha.
Ik wil je even helpen bij jouw pre-occupatie met het verschijnsel ‘man’ door je te wijzen op http://www.blikophetnieuws.nl/bericht/135016/Vrouwen_zijn_niet_behulpzamer_dan_mannen.html
Deze reactie lees ik nu pas van je. Ik stond dus niet met mijn mond vol tanden of zo. Ik heb vanzelfsprekend wel een weerwoord:
Wat het hele onderzoek niet aanraakt, is de vraag naar de uiteindelijke inzet, de precieze inzet van die cooperativiteit, bij mannen cq vrouwen. En dan doel ik niet op vage begrippen als “eigenbelang” maar op de concrete en hoogst persoonlijke invulling van dat eigenbelang.
Ik las die ook Rob. Moest wel gelijk aan Frankie denken. Ik zie dat zij zich de laatste tijd weer feller opstelt ten aanzien van het verschijnsel ‘man’. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, zoals de vrouwen. 😉
Nee, ik kan altijd heel ver met haar meegaan in die gedachtengang, zie ook wel hoe mannen kunnen zijn en hoe wij soms apenrots gevoelens moeten onderdrukken. Maar vrouwen zeg, die kunnen er ook wat van. Het kan aan mij liggen, maar als ik een mooie in een dure BMW zie rijden kan ik de gedachte niet onderdrukken dat ze daar niet zelf voor gespaard heeft.
De gedachte om zelf een machtige man te zijn die dat soort vrouwen aantrekt is soms aanlokkelijk. Berlusconi. Al snap ik wel dat ik daar niet gelukkiger van zal worden, behalve op ultra-korte termijn.
Zo’n BMW-vrouw is niet in staat te parasiteren op meer dan een stukje kapitaal (= levensenergie) van slechts 1 man (tenzij hoer, maar dat betaalt dan weer niet al te best). Dit luxeprofijt kan t.a.t. worden stopgezet door de man indien de vrouw niet voldoet, hetgeen moet worden voorkomen door alimentatiewetgeving.
Een man die vrijelijk zijn mannengang kan gaan daarentegen, parasiteert, als dat mogelijk was, op de levens van de totale mooiejongevrouwenwereldbevolking en dat 60 jaar lang achtereen of langer. En voor geen van die vrouwen kan dit in principe worden teruggedraaid tenzij door abortus. Kortom hij zou de enige man zijn die zich nog voortplantte (gesteld dat hij geen kennis heeft van inteelt, maar op zijn mannen-emoties reageert, wat ook de praktijk is gezien de significant grotere vraag bij mannen naar seks dan naar kinderen).
Daar komt denk ik ook de wurgsexfetish van zo’n beminnelijke, intelligente jongen als Vincent Tabak vandaan. Door de vrouw nog tijdens de daad te doden, ontneemt hij haar de macht om ooit nog ander zaad toe te laten en zo geeft hij zowel uiting aan zijn vrouwenhaat (omdat zij seksuele macht over hem hebben) als aan zijn mannenhaat (omdat die succesvol tegen hem concurreren). Mannenseks = machtswellust, dus Vincents opwinding kan ik mij best voorstellen hoor. Ook sta ik allang niet meer verbaasd van wat er zich dikwijls in de geesten en ja, ook heel concreet in de private levens (waarmee ik bedoel buiten hun liefdevolle monogame relatie om) van beminnelijke, intelligente mannen blijkt af te spelen. Ik sta echt helemaal nergens meer van te kijken en verwacht alles.