Er zijn van die dagen die weliswaar als alle dagen op gang komen en hun ritme zoeken in de richting van dat vertrouwde, dat ook zijn bekoring kan hebben, maar zich in een oogwenk of als door een speling van het lot kunnen ontpoppen tot zo’n dag met een gaatje, waarop alles plotseling anders wordt en het spoor met die rustgevende cadans opeens wordt verlaten. Zo verging het ons gisteren tenminste. Hadden we de kalmte van zo’n nazomerdag voor ogen en verheugden we ons daarop, bleek dat halverwege compleet anders uit te pakken. En nog niet eens zozeer door dat bezoek dat al langer voorzien was en dat ons alleen maar plezier deed, maar wel door een reeks van gebeurtenissen daarna die onze dag en onze emoties in een paar uur tijd volledig op de kop zetten. Want dat pakje dat werd bezorgd, was bijvoorbeeld niet verwacht en viel ook buiten onze orde omdat het geadresseerd was aan een van onze dochters. Totdat bleek dat het zo maar een fotocamera bevatte, welke was bedoeld als een verlaat verjaardagsgeschenk voor mij. Wat buiten de waard rekenen en blij verrast zijn heet, maar dat al snel overschaduwd werd door het bericht van twee goede vrienden van ons die een echte jobstijding hadden ontvangen.
Met als gevolg dat zij in exact hetzelfde schuitje waren terecht gekomen als wij, dus ook verder moesten met het verhaal van een vorm van kwaadaardige kanker die niet meer operabel noch te behandelen is. En dat moet je dan horen op zo’n nazomerdag die alleen maar koesteringen zou horen te kennen. Waarmee het nog altijd niet einde verhaal voor ons was. Dat werd gevormd door de bezorging van ons bankstel dat opnieuw bekleed en gestoffeerd was, maar op het eerste gezicht in haar nieuwe gedaante behoorlijk tegenviel. Wat des te zwaarder woog omdat je weet dat je het toch weer wat jaren ermee moet doen, dus telkens naar die tegenvaller moet kijken. Aan de andere kant, realiseerden wij ons meteen, zijn er belangrijker zaken in de wereld. Als wij dat al vergeten waren, dan was het besef daarvan even tevoren weer nieuw leven ingeblazen. Dus doen we het ermee en is het niet anders. Ook met zo’n dag met een gaatje, welke best te incasseren valt in de wetenschap dat er ook zovele dagen van niets aan de hand tegenover staan. En daarover wilde ik het hier ook eens gehad hebben. Want waar heb ik een weblog anders voor?
robschimmert 
Ja, dat soort berichten zet je even stop, zeker als je het zelf ook van dichtbij mee(ge)maakt (hebt).
Dat bewijst eens en te meer dat een mensenleven niet te plannen is en dat de meeste gebeurtenissen zich vanzelf en meestal onverwacht aandienen. Helaas moeten we het ermee doen. Wil niet zeggen dat het minder erg is.