Een paradijs op aarde

Je kunt wel eens van die dagen hebben dat alles lijkt te kloppen en te passen. Gisteren was voor ons zo’n dag. Typisch zo een om te plukken in plaats van hem achteloos voorbij te laten gaan om hem dan ’s avonds maar af te vinken onder die verzuchting dat het er weer eentje was zoals we er al zovelen hebben zien passeren. Nou verkeren wij sowieso al niet in de positie om zo om te gaan met de tijd die ons samen gegeven is, waardoor die zesentwintigste september in al haar fraaiheid ons in de schoot geworpen werd en ons daardoor ook nadrukkelijk uitnodigde om weer eens zo’n typisch paradijsje op aarde op te zoeken, waar we hier in Zuid-Limburg toch al rijk mee bedeeld zijn. En deze keer viel onze keus op ‘Lodge 7’ omdat dat juist op doordeweekse dagen, en zeker met het mooie weer van gisteren, een waar lustoord blijkt, waar de rust heerst, omdat het dan niet zo druk bezocht wordt.

De stilte onderga je daar, je ervaart haar bijna lijfelijk op die helling van het Vijlener Bos met dat bedwelmend uitzicht op de Vaalserberg, op de landerijen in de diepte, waartussen het witte vakwerk van de huizen van Raren en Wolfhaag her en der net te onderscheiden is. Een plek die de habitat van de aquarellist zou kunnen zijn als er niet een restaurateur was geweest die eerder het licht zag en daar dus een etablissement vestigde waar het verrukkelijk toeven is en het bestaan zo maar draaglijk licht blijkt te kunnen worden. Een idylle is het daar zeker, vooral als dat nazomers strijklicht er ook nog haar koesterende warmte brengt, zoals dat gisteren gebeurde. En als dat omlijst wordt met uitmuntend eten, dan weet je dat alles echt klopt en past op zo’n dag waar er ook weer niet teveel van moeten zijn omdat de regelmaat daarin die gewoonte wordt, afbreuk doet aan de kunst van het genieten, die wij gisteren op het terras van “Lodge 7” zo voluit mochten bedrijven.

Advertentie