Ik ben blij dat ik hem weer eens aan het woord kan laten komen. Remco Campert (1929). Nu eens niet op de van hem zo bekende lichtvoetige wijze, maar als vertolker van de melancholie die hij ergens in het Noord-Franse land aantrof, waar ze belichaamd werd door een “Boerin in Iviers“:
Elke dag nog praat ze
met zijn grafsteen
op het kleine kerkhof aan de overkant
uitzicht over het dal
met het dunne riviertje
glinsterend als een spinnendraad in het Noord-Franse licht
sinds hij dood is
doet ze minder aan de tuin
eens haar trots
ze kreeg er nog een prijs voor
de senator kwam er voor over
helemaal uit Parijs
waar hij een appartement had
en een vriendin
het was vlak voor de verkiezingen
die hij won
de koeien zijn verkocht
de tractor staat te roesten in het hoge gras
het erf is netjes aan kant
en er is nog hout voor één winter
robschimmert 