Auto en autonomie

Het was een gewaarwording die mij ineens dat inzicht verschafte, die vraag oploste waar ik al zo lang mee liep en maar geen antwoord op wist te vinden. Een brainwave heet zoiets, geloof ik. En het zou mij sterk voorkomen als niet iedereen wel eens dat gevoel had dat ik dus gisteren had terwijl ik op de A2 bij Eindhoven reed, op het volledig vernieuwde stuk snelweg dat zich als een rode loper voor mij uit ontrolde. Waardoor ik weer merkte dat autorijden zo maar toch nog een feest kan zijn, je dat ongeremde vrijheidsgevoel geeft, je bijna de illusie biedt dat je de hele wereld aankunt. Maar bovenal is het die onafhankelijkheid die je haast met je lijf, met je hele wezen op zo’n moment ondergaat. Met als bepalende voorwaarden de ruimte om je heen, in en buiten de auto, en de instrumenten die jij kunt bedienen om je eigen weg en snelheid te vinden. Niets anders dan dat moet het zijn dat die sensatie, die intense beleving van vrijheid en onafhankelijkheid doet ontstaan.

Waardoor de auto die heilige koe wordt die langzamerhand ons hele bestaan is gaan beheersen, vaker zelfs ons denken en voelen stuurt, zodat wij , of althans de meesten van ons, zich daaraan uit alle macht vastklampen. Wat meteen veel, heel veel verklaart. Bijvoorbeeld waarom het nooit wat zal worden met alle inspanningen van overheden om mensen in het openbaar vervoer te krijgen. Vanuit de besloten privacy van hun eigen vierwieler, waar ze van niets en niemand last hebben, naar de dagelijkse konfrontatie ’s ochtends vroeg en s avonds na het werk met al die mensen die je dan net niet tegen het lijf zou willen lopen. Zo plat en aards is dat sentiment, waarin ik mijzelf maar al te gemakkelijk herken. Het gelijk van de heilige koe is dat, waar helemaal niet aan te tornen valt als die op je maat gemaakt is en je ook nog thuis brengt en haalt. Autonomie heet zoiets, vrijheid voor mijn part. En die werd ik mij ten volle gewaar op een zaterdagmiddag op de A2, toen die weg daar even echt helemaal alleen voor mij leek te liggen.